Κατεβαίνοντας σήμερα τη Rua Nova do Almada, πρόσεξα ξαφνικά την πλάτη του ανθρώπου που την κατέβαινε ακριβώς μπροστά μου. Ήταν η κοινή πλάτη ενός τυχαίου ανθρώπου, ένα σακάκι φθηνής ραφής στους ώμους ενός περαστικού που έτυχε να συναντήσω στο δρόμο. Κρατούσε έναν παλιό χαρτοφύλακα κάτω από το αριστερό του μπράτσο και στο δεξί του χέρι, μέσα στη σφιγμένη του παλάμη, μια κλεισμένη ομπρέλα που ακουμπούσε στο έδαφος στο ρυθμό των βημάτων του.
Ξαφνικά αισθάνθηκα κάτι που έμοιαζε με τρυφερότητα για τον άνθρωπο αυτόν. Αισθάνθηκα την τρυφερότητα που νοιώθει κανείς για την κοινή ανθρώπινη ασημαντότητα, για την ασήμαντη καθημερινότητα του πάτερ-φαμίλια που πάει να δουλέψει, για το ταπεινό και χαρούμενο σπιτικό του, για τις ευχάριστες και τις θλιβερές απολαύσεις από τις οποίες αποτελείται αναγκαστικά η ζωή του, για την αθωότητα του να ζεις χωρίς να αναλύεις , για τη ζωώδη φυσικότητα αυτής της ντυμένης πλάτης.
Έστρεψα πάλι τη ματιά μου στην πλάτη του άνδρα-παράθυρο απ’ όπου είδα τις σκέψεις αυτές:
Η αίσθηση ήταν ακριβώς αυτή που έχουμε μπρος σε ένα κοιμισμένο άνθρωπο. Ό,τι κοιμάται είναι παιδί και πάλι. Ίσως γιατί όταν κοιμόμαστε δεν μπορούμε να κάνουμε κακό, δεν έχουμε συνείδηση της ζωής. Ο μεγαλύτερος εγκληματίας, ο πιο κλεισμένος στον εαυτό του εγωιστής, από μια μαγεία φυσική, είναι ιερός όσο κοιμάται. Ανάμεσα στο να σκοτώσεις ένα παιδί ή έναν άνθρωπο που κοιμάται δεν βλέπω μεγάλη διαφορά.
Λοιπόν, η πλάτη του ανθρώπου αυτού κοιμάται. Το πλάσμα αυτό που περπατά μπροστά μου, με τον ίδιο βηματισμό, κοιμάται ολόκληρο. Ασυνείδητα περπατά. Ασυνείδητα ζει. Κοιμάται γιατί κοιμόμαστε όλοι. Η ζωή ολόκληρη είναι ένα όνειρο. Κανείς δεν ξέρει τι κάνει, κανείς δεν ξέρει τι θέλει, κανείς δεν ξέρει τι ξέρει. Κοιμόμαστε τη ζωή μας, παιδιά αιώνια του Πεπρωμένου. Γι’ αυτό νοιώθω, όταν σκέφτομαι κυριευμένος από αυτή την αίσθηση, μια απέραντη, ακαθόριστη τρυφερότητα για ολόκληρη την παιδική ανθρωπότητα, για την αποκοιμισμένη κοινωνική ζωή, για όλους και για όλα.
Φερνάντο Πεσσόα | το Βιβλίο της Ανησυχίας | Εκδόσεις Αλεξάνδρεια
Lost Thinker 